Temperówka

  Mamo proszę zatemperuj mi kredki.

  - dziecko drogie widzisz, że mam tyle pracy, nie teraz.

   -Mamo, ale ja tak ślicznie proszę…

    - ja też proszę nie przeszkadzaj mi, może później.

     - dobrze Mamo.

Mała odeszła ze spuszczoną głową i kolorową temperówką w dłoni.

Minęło kilka dni, zapracowana mama całkiem zapomniała o prośbie córeczki.

Jednak pewnego popołudnia córka wchodząc do kuchni, znów spytała mamę czy jej pomoże.

-Mamo masz teraz czas? Zatemperujesz mi kredki?

Matka już lekko zirytowana, nie spoglądając nawet na dziecko odrzekła uniesionym tonem.

- Na litość boską, jesteś na tyle dużą dziewczynką, że sam możesz to zrobić. Czemu ciągle mi przeszkadzasz?

-, Bo obiecałaś, że mi pomożesz.

Nie czekając aż mama odpowie na jej słowa dziewczynka wyszła z kuchni. Postanowiła, że już więcej nie poprosi mamy o pomoc w tak błahej sprawie jak kredki. Wróciła do swojego pokoju.

 Kolejne dni mijały nie wiele różniąc się od siebie, mama zajęta swoimi obowiązkami domowymi, a mała po powrocie z przedszkola siedziała w swoim pokoiku bawiąc się zabawkami. Zamieniały tylko kilka słów przy posiłkach i wszystko toczyło się swoim starym torem.

Ale pewnego dnia zadzwonił telefon w słuchawce zabrzmiał głos wychowawczyni dziewczynki.

- Dzień dobry czy mogłabym z Panią zamienić jutro kilka słów? Proszę przyjść do szkoły po małą porozmawiamy spokojnie.

Matka lekko zaniepokojona zgodziła się na spotkanie i jakie było jej zdumienie, gdy nauczycielka zadała jej nazajutrz pytanie.

-, Dlaczego Pani córka od czterech miesięcy nie nosi do szkoły kredek i nie chce malować?? Nie mogę wystawić jej pozytywnej opinii na koniec roku, bo dziecko odmawia współpracy, czasem pożyczy kredki od koleżanki, ale tylko kilka kolorów i nigdy nie kończy swoich prac. Wiem, że to zdolna dziewczynka i miałam nadzieję, że jakoś to rozwiążę tu w szkole, zachęcę ją do pracy, ale czuje, że jestem bezsilna.

Matka zdezorientowana wertowała swoje myśli. Przecież codziennie sprawdzała jej plecak i zawsze były tam kredki. W domu nie ma z nią problemów? Jest grzeczna, wykonuje polecenia, nawet bez problemów sprząta swój pokój, co się stało?

Zamyślona odpowiedziała nauczycielce, że porozmawia w domu z córeczką i spróbuje rozwiązać problem.

Cała drogę rozmyślała, próbując samej sobie wytłumaczyć to logicznie. Nagle przypomniała sobie, że córeczka prosiła ją o pomoc, a ona tego dnia odmówił. Nie chcąc nastraszyć córeczki poważną rozmową po wejściu do domu, wzięła do ręki temperówkę i zawołała małą.

- Kochanie przyniesiesz kredki?? Zatemperujemy je.

Dziewczynka rozpromieniała i nucąc piosenkę pobiegła do swojego pokoju. Z oddali dobiegało wesołe nucenie „ Kolorowe kredki w pudełeczku noszę, kolorowe kredki bardzo lubię je…”

Matka zdumiona przyglądała się jak jej córka, z uwielbieniem niesie pudełko kredek i co nadzwyczajne- śpiewała!.

Usiadły przy stole naprzeciwko siebie, mała wysypała kredki, a mama zabrała się za temperowanie.

- Mamo?

 - tak?

  - mogę narysować Ci obrazek?

   - jasne.

Kobieta zastanawiała się jak zacząć rozmowę? Nie chciała zrazić małej, przecież sama z siebie zaczęła malować, może uda mi się dowiedzieć, czemu nie chce tego robić w szkole?

Mała malowała używając każdej kredki, którą zatemperowała mama, ale zasłaniała obrazek ramieniem tak, aby mama nie zobaczyła przedwcześnie efektów.

Kobieta nie mogła wyjść z podziwu jak jej dziecko pełne entuzjazmu, przykłada się do pracy.
Promieniała, a jej uśmiech wypełniał serce matki ciepłem. Nagle dziewczynka zerwała się, pobiegła do swojego pokoju i przyniosła duże pudło starych kredek.

- te też zatemperujesz mamo?

O nie pomyślała mama nie będę siedziała całego dnia i temperowała kredek! Co ona sobie wyobraża??

- mamo potrzebuje więcej kolorów żeby skończyć ten obrazek dla Ciebie. Zatemperujesz?

Matka widząc radość dziecka, przytaknęła. A po chwili usłyszała…

- Zobacz mamo skończyłam. To ty i ja, na spacerze nazbierałyśmy dużo kwiatków, śpiewają ptaszki, świeci słoneczko i mamy na sobie odświętne sukienki.

Mama zachwycona rysunkiem i zdolnościami córki, wzruszyła się, ale zauważa, że mała narysowała jej fartuszek.

- kochanie, dlaczego ja mam na sobie kuchenny fartuszek?

- Bo zaraz wracasz do domu żeby dalej sprzątać.

Dziewczynka w tej samej chwili posmutniała a matka zrozumiała wszystko…

Dziecko nie zapamięta bałaganu, tylko mamę, która nie miała dla niego czasu.

Niepozmywane naczynia,czy nie starta podłoga nie spowodują braku szacunku, brak czasu owszem.

A żeby to zmienić i spędzić z dzieckiem owocną chwilkę wystarczy czasem... zwykła TEMPERÓWKA.