A nadzieja umiera ostatnia ....

Źródło

Jestem rozczarowana.
Sobą.
Swoim życiem..
Swoim brakiem egoizmu
Niby każdy ma marzenia i chce je spełniać, a ja od pewnego czasu przestałam je w ogóle mieć.
I nie dla tego, że wszystkie spełniłam. Dlatego, że boję się je mieć albo po prostu nie widzę w nich sensu.
Żyję z dnia na dzień oby odklepać, oby zaliczyć i nikt nie miał pretensji, że bezczynnie przesiedziałam dzień (rutyna? Poniekąd.)
Bez celu w życiu, choć chwilowo są nim dzieci, to co później.
Zawiodłam samą siebie, bo nie potrafię żyć swoim życiem.
Zawsze dla kogoś. Myśląc by zadowolić innych, by było tak jak inni wolą, chcą i myślą, zostawiając swoje potrzeby na bocznym torze. Zawsze ze świadomością, że ktoś jest ważniejszy, że i tak to co ja myślę czuję i wiem jest mało potrzebne (Niska samoocena? Bynajmniej....A może jednak)


Brak asertywności i zdrowego egoizmu, doprowadził mnie do momentu, w którym obecnie mało mogę zmienić. Przykład?.
Na początku małżeństwa mieliśmy wiele możliwości. Nie było dzieci, inne zarobki, była moc, był zapał....Ale odpuściłam i zgodziłam się przyjść na wieś, bo tak będzie lepiej, łatwiej - "nie będziesz sama" - na chwilkę póki nie wymyślimy nic innego. Wiedziałam, że Pan M tego chce, a jedno moje słowo mogło wiele zmienić. 

 Ta chwilka trwa 13 lat, nie jest mi tu łatwo, czuję się  sama mimo ludzi dookoła i nigdy naprawdę nie myśleliśmy o niczym innym. Nie jestem tu u siebie i nigdy nie będę. Na wyprowadzka z trójką dzieci z takimi zarobkami, jakie mamy nie mam szans.

Nawet sposób bycia mamą dałam sobie narzucić.... Tak, tak, wychowując dziecko we własnym domu/mieszkania, z dala od dziadków pozwala ukierunkować dziecko w sposób, jaki my uważamy za odpowiedni.
Jeszcze kiedyś  walczyłam, jeszcze kiedyś chciałam zmieniać świat dla nas....Ale samej nie jest łatwo.
Pan M kiedyś nie widziała w tym problemu, dzieci spędzają czas z babcią i jest ok. Przecież obydwoje jesteśmy zgodni, że trzeba ich uczyć miłości do dziadków.
Tylko nie jest dobrze, gdy babcia nie uczy szacunku do rodziców i przy wnukach podważa ich metody wychowawcze.
Przywiązuje do siebie emocjonalnie dzieci, miesza im w głowi. (robi to czasem nieświadomie)
 Gdy na początku zwracałam o to uwagę miałam przeciwko sobie cała rodzinę Pana M.(tzn. siostra i druga synowa), nie chciałam być tą najgorszą, wierzyłam, że dam sobie radę i nauczę mimo to dzieci swoich zasad.  Ale Pan M. oprzytomniał, gdy zauważył, jaki wpływ na nasze dzieci ma jego matka. Będąc nad morzem z 5letnią ówcześnie najstarszą, dziecko przepłakało pół wyjazdu,
 „bo chce do babcia"
"boję się morza, bo się utopię”.
 Babcia sama się boi wody i naopowiadała małemu dziecku takich historii, że patrzyło na wodę z wielkim lękiem. (Nie chcę psioczyć na teściową, bo to dobra kobieta, jednak ma za duży wpływ na nasze dzieci i życie).

I tak jest do tej chwili.
Ja zrezygnowana, odpuściłam, (wiem nie powinnam dla dobra moich dzieci), coraz bardziej sfrustrowana, szukam tu miejsca i sposobu na życie.
Tylko jak długo tak można??
Można!!- Z nadzieją, która trzyma mnie tu gdzie jestem. Z nadzieją, która daje siłę bez marzeń, bo nie chcę się rozczarować, bo boje się porażki.
Wiem powiecie, „wszystko zależy od Ciebie”, „możesz wszystko zmienić "...... ok i wiele w tym prawdy. Tylko trudno coś zmieniać, gdy się człowiek zatracił w tym wszystkim, w dawaniu siebie innym, w byciu mniej ważnym, w poświęcaniu swych marzeń dla innych.

Szukając sedna sprawy, docieram zawsze do siebie.
 Tu nie ma winnych, tu jestem ja. Mój charakter, moje wychowanie, moje granice, lenistwo, lęki i moje "czasem" chore wyobrażenia o otaczającym mnie świeci.
Tak jestem DDA, ale to niczego nie zmienia.(szczerze ? Nie jestem pewna)
Wiem jedno, mimo rozczarowań i poczucia bezradności  muszę być silna, próbować  i trzymać w garści nadzieję, bo tylko tak odnajdę SPOKÓJ ducha, bo wiara w lepsze juro pozwala mi normalnie funkcjonować -na granicy normalności, ale jednak.
Może nie doceniam tego, co mam, bo mam wiele, miłość, szczęście, rodzinę, tylko nie potrafię odnaleźć w tym samej siebie.
Pogubiłam się gdzieś po drodze chcąc zadowolić wszystkich oprócz samej siebie.
Cytując jedną z moich ulubionych piosenek grupy Lemon, "...istnieć nie znaczy żyć."
Ja mam nadzieję, a nawet  wierzyć zaczynam w to mocno, że uporządkuje  wszystko, otrząsnę się z marazmu i zacznę ŻYĆ - na własny sposób i nie tylko dla innych ale w szczególności dla siebie.

Teraz tylko odważyć się, zrobić krok do przodu - nie stać w miejscu - zacząć zmiany .