Znam je...

 Gdy traci się dziecko, cząstka rodzica umiera razem z nim, a świat już nigdy nie jest taki sam.

Znam te, które codziennie, budząc się o świcie, słyszą głos swojego nienarodzonego dziecka, a na widok biegających na pobliskim placyku dzieci myślą: 'byłoby mniej więcej w ich wieku'.

Znam kobiety, które pielęgnują anonimowe groby na pobliskim cmentarzu, bo nie było im dane pochować własnego dziecka.

Znam matki, które w oczach potomstwa zawsze będą widzieć to utracone.

Znam te, którym na dźwięk płaczu obcego dziecka przyspiesza bicie serca, a adrenalina osiąga maksymalne stężenie.

Znam też te, które już nie płaczą, bo brakuje im sił.

Te, które próbują zapomnieć twarze i miejsca, przywołujące w myślach złe dni.

Znam te pełne bólu i te pełne nadziei... znam.

Znam te, które na dotyk własnego łona ogarnia niewyobrażalna pustka, i te, które nic nie mówią, gryząc wszystko w sobie... znam.

Są też i te, co dni liczą, z myślami się bijąc: 'co dalej?'

Znam te, co umarły za życia i teraz tylko są... znam.

Znam te, co się pogodziły, lecz nigdy nie zrozumiały 'dlaczego?' I te, co mimo wszystko walczą...

Znam. Znam doskonale te, które płaczą, oglądając wiadomości, i ogarnia je złość z bezsilności, a słysząc ukochane imię, odwracają głowę.

Znam te, którym śmierć, wyrywając największy skarb z ramion, zmieniła całe życie, zmieniła je same... znam.

Znam kobiety uśmiechnięte, pełne miłości, z wieczną żałobą w sercu... znam. JESTEM jedną z NICH.

Aniołeczek utracony [*] 18.02.2002 r."