Moje dziecko nie istnieje tylko dla mnie

Nosiłaś pod sercem, urodziłaś i wychowujesz....dla świata.
Tak mamo, nie dla siebie, nie po to aby na starość kromkę chleba Ci podało, nie nie ...dla innych ludzi.
Dziwne to, ale  prawdziwe i  szczęście dla tych, którzy spostrzegą to dość szybko i  uczynią życie dziecka jego życiem.
Macierzyństwo nie jest łatwe. To zadanie dla twardzieli okupione, łzami, potem a niekiedy i krwią . Prawie jak horror się zaczyna i pewnie dla niektórych nim jest. Ale warto, zawsze to jakieś doświadczenie i rola które można sobie w życiorysie odhaczyć. (ach żeby tak pracodawcy widząc słowo "doświadczona matka" w CV w linijce umiejętności dawali świetne stanowiska).

Ale wracając do tych pociech z krwi  i kości naszych (no i z wymiany płynów). Nie nasze one mimo, że własną piersią karmione ale mimo, że małe i początkowo bezbronne to od chwili narodzin są indywidualną jednostką, "komórką" społeczną.
I one to wiedzą, dążą do tego uparcie. Niestety my mamy często chcemy, ten dziecięcy instynkt samozachowawczy zagłuszyć. Zapominając często o własnym życiu, stajemy się drugim ciałem naszego dziecka. Owszem poświęcenie i oddanie się dziecku w pierwszych latach życia, ma swoje logiczne wytłumaczenie i sens.
 Dziecko samo się nie nakarmi, nie przewinie, nie nauczy uczuć, chodzenia, nie podejmie samo nauki mówienia. Jest od nas zależne i tu wątpliwości nikt mięć nie powinien, że obecność mamy/rodziców jest priorytetem, ale właśnie już na tym etapie my (częściej mamy) nie powinnyśmy uzależniać się od dziecka, a tym samym dziecka od siebie.
Naszą rolą jest wspieranie dziecko w zdobywaniu każdej nawet drobnej umiejętności, która przybliży je do celu, którym jest samodzielność bez garba pasożyta*.

W rodzicielstwie trzeba być SOBĄ - tak jestem mamą, ale jestem też Mirką, żoną, siostrą, córką moich rodziców, czyjąś koleżanką mam swoje pasje, zainteresowania, marzenia - mój świat nie kończy się na byciu mamą (chociaż córeczki to moje oczka w głowie). Nie rezygnuje z siebie.
 Nie boje się tego, że moje dzieci  będą  z czasem potrzebowały mnie coraz mniej bo rozumiem ich indywidualność, potrzebę rozwoju i dojrzewanie do roli innej niż bycie tylko moim dzieckiem. Do bycia sobą.
To inwestycja długoterminowa, bo moje dzieci kiedyś dorosną i pójdą swoją drogą. A ja mam nadzieję, że nie pozostanę w zawieszeniu i pustce z poczuciem samotności i bezradności, tylko z satysfakcją będę wspominać dobrze wykonaną "misję". Czując się doskonale z sobą.

Mamą będę dla moich córek całe życie, ale nie zamierzam im całe życie matkować.

Nasze dzieci nie są naszą własnością, naszą wizytówką, naszą jednością .
W byciu rodzicem trzeba odnaleźć siebie i wyodrębnić dziecko, kierując się mądrą  nie zaborczą miłością.

Życzę wszystkim mamom odnalezienia siebie w tej niełatwej roli jaką jest macierzyństwo. Powodzenia.