Poranne rozterki niespełnionej matki.

Obudziłam się dziś z dziwnym uciskiem w dołku (zaznaczę, że w tym umiejscowionym w górnej części ciała).

I mimo, że słońce świeciło rozkosznie, składając pocałunek na mej twarzy, to w mojej sypialni jakoś szaro i niezbyt optymistycznie.

 A to  za sprawą dnia kobiet -chyba, albo comiesięcznego przypływu - myśli również - co to zamienia kobietę w rozchwiane emocjonalnie zwierzątko. Ba może i przez chroniczne zmęczenie, wywołane ostatnią walką z "wirusem", który uczył moje córki haftu i synchronicznego używania z nadużywaniem, papieru toaletowego.

Przeszyła mnie dziwna myśl niespełnienia. Mnie matkę trójki, cudnych dzieci, żonę fajnego faceta, tą, do której piszecie wiadomości z pytaniem o fajny przepis, albo poradę, (na które czasem nie wiem jak odpisać, żeby na kompletną idiotkę nie wyjść).

Czyżbym zaczęła zatracać się w tym wszystkim, nie doceniając tego, co mam i co osiągnęłam do tej pory?

Nie!! To otaczające społeczeństwo, media, politycy, wiele osób wkoło presje na matce wywiera i przedstawia mamy będące w domu, jako gorszy gatunek.

 Powinnam się wstydzić, że siedzę w domu "NIC!" Nie robię, a na życie wystarcza tylko w podstawowych kategoriach.

Źle się czuję, z myślą, że dobrze mi  być mamą. Źle się czuję  z myślą, że wszyscy w koło oczekują, że znajdę pracę, wymyślę dochodowy biznes, zacznę "COŚ" robić, bo przecież jest równość, jest pora (w sensie stara jestem)  i ja powinnam chcieć być niezależna, powinnam chcieć spełniać się zawodowo.

Oni wiedzą lepiej - że jestem sfrustrowana, osaczona przez (cytuję) "bachory", mąż jest moim sponsorem, a ja społecznym darmozjadem. Oni wszyscy spełnieni, niezależni, idealni obywatele - oni to wiedzą i muszą mnie uświadomić.

Cóż dzieci może wychowywać, babcia, szkoła, przedszkole, żłobek - teoretycznie to i sąsiadka może i sąsiad i koleżanka koleżanki i obce niańki. Teoretycznie to i parasol w dupie można otworzyć, prawda?

Ale zostawmy teoretyzowanie liderom w tej dziedzinie, co na Wiejskiej  o polityce prorodzinnej  piszczą (przed wyborami), ale matki/ojca,  którzy  w domu CHCĄ dzieci wychowywać nie rozumieją.

Ba teraz mało, kto to rozumie i zastanawiam się, dlaczego?  Dlaczego tak trudno zrozumieć, że ktoś chce mieć/rodzić dzieci i wychowywać je po swojemu. W cieple rodzinnego domu, w bezpiecznym dla niego środowisku, jak to kiedyś bywało do wieku przynajmniej przedszkolnego?

 W naszym chorym kraju, trudno pomóc rodzinie z niskimi zarobkami w realny sposób. Lepiej zabrać dzieci, (bo bieda) a na opiekę w placówkach zastępczych grubą kasę na to samo dziecko wyrzucać.(I nagle kasa jest, bo być musi)

Czemu rodzicom, którzy  trwale nie pracują, (bo wychowują dzieci) - nie można ulżyć, pomóc, wesprzeć? Czemu ich nie docenić, za poświęcenie dla ogółu ;) Czemu?

Bo nie na  dżemu*!

Bo Państwo jest biedne, nie może sobie pozwolić na utrzymywanie takich bezproduktywnych obywateli.

Bo kto by wydawał kasę na beznadziejne kapanie "RODŹCIE DZIECI" - A my będziemy MIEĆ was w dupie.(Wasze dzieci zarobią na nasze emerytury, wy ich mieć nie będziecie, bo wychowywanie dzieci to nie praca).

Wstałam z takim dziwnym poczuciem winy  , ale już je wykopałam za drzwi, a w sypialni jakoś pojaśniało i słońca więcej nastało. Bo nie ma to jak słodkie przytulenie dwulatki i ciepłe wesołe głosy moich córek o poranku - przy śniadanku.

Przy nich czuję się spełniona po uszy, a nawet czubek głowy, one dopełniają  to wszystko, co składa się na moją osobowość, poza byciem rodzicem.

  A ten parasol niech sobie wszyscy "malkontenci" anty rodzinni otworzą może im się rozjaśni.

Bo każdy rodzic powinien mieć wybór, nie martwiąc się o wymiar finansowy - niestety za często "życie" wybiera za nas, to rodzicielskie "mieć czy być".(mieć dzieci czy być rodzicem, bo to wielka różnica)

Bywa, że Was dopada poczucie  niespełnienie? Czy jesteście szczęśliwe i spełnione na swój sposób?

*dżem -pieniądze