Trzecia ręka czy proteza? Mamo co wybierasz?

Czasem niektóre mamy koleżanki pytają - jak nauczyłaś małą samodzielnie jeść zupkę łyżką?
Sama się nauczyła, ja jej tylko na to pozwoliłam, nie wkładałam łyżki do rączki , nie kierowałam jak trafić do ust, po prostu kładłam z boku, a ona z czasem załapała, drogą dedukcji, przez obserwację, zabawę i wytrwałe trenowanie, (również mojej cierpliwości) wystarczyło jedynie dać dziecku przykład.
Oczywiście moja dwulatka to nie dystyngowana pani, i jedzenie rękoma to najszybszy  sposób zaspokojenia głodu, a ziemniaki z zupy, szybciej trafiają na łyżkę gdy je tam ułożą, jej zwinne paluszki, ale czy to ma znaczenie? Kompletnie nie! Może prania ciut więcej, sprzątania w koło stołu, jednak straty niewielkie za cenę  zdobywania nowych umiejętności i ciężkiej sztuki samodzielności.


Chociaż nie dla każdego, kiedyś usłyszałam "że to jedynie moje wygodnictwo, bo ile więcej mała by zjadła i nauczyła się kulturalnego jedzenia" ,"to moje lenistwo i niechęć do karmienia sprawiają że później muszę sprzątać kuchnie i prać świeżo założone ubranka" .
Każdy widzi co chce a ja przynajmniej wiem, że dzięki temu lenistwu, moje dzieci nie są życiowymi "kalekami".

Pan M często zagaduje do mnie tekstem "gdyby niektóre mamy zobaczyły na co ty pozwalasz dziecku,doznały by szoku" .Możliwe, ale na wiele rzeczy też nie pozwalam, są sytuacje gdzie trzeba granicę wyznaczyć(o bezpieczeństwo trzeba dbać), jednak jeśli chodzi o naukę samodzielności, granice tę skutecznie uelastyczniam.
Tak właśnie było w nauce poruszania się na schodach.
Każde z moich dzieci uczyłam tej umiejętności dość szybko z racji mieszkania na pietrze i częstego schodów użytkowania. Mała pokonuje je teraz na tyle sprawnie i rozsądnie, że czasem pozwalam jej na samodzielne wypady do babci,oczywiście pod dyskretną kontrolą (czasem panikuję ale jestem matką, wolno mi ;)). Doskonale wie, czego nie można robić na schodach, jak ma z tych schodów zejść bezpiecznie(na pupie) i czasem nawet siostry strofuje i poucza gdy za barierkę  się wychylą zbytnio. I żadna w tym filozofia tylko zaufać dziecku trzeba i delikatnie z boku pomóc.
Część mam wyręcza  bo tak jest szybciej, dokładniej, lepiej - niestety brak cierpliwości i nadgorliwy perfekcjonizm ograniczają autonomię dziecka.

Jak mądrze pomagać dziecku ? Być trzecią ręką czy nogą, obok tych dwóch które ma, być podporą i pomocą kiedy te dwie nie dadzą sobie rady,  nie zamiast nich .
Bycie SUPER mamą nie polega na wiecznym wyręczaniu , kontrolowaniu i osłanianiu na każdym kroku przed trudnościami. Taka nadgorliwa "miłość" nie pozwala dziecku uczenie się na własnych małych błędach, doprowadzając do bezradności w życiu dorosłym.
A wystarczy aby rodzice wybiegli wyobraźnią w przód, albo postawili się w miejscu dziecka. Bo w najbliższy czasie (to naprawdę szybko mija) dziecko pójdzie do przedszkola/ szkoły.
 Chcielibyście żeby ktoś obcy wycierał wam dupsko? No bo przecież zawsze robiła to mama. Ewentualnie przy posiłku siedzicie przyglądacie się jak inni jedzą i czekacie aż ktoś pomoże Wam zjeść niewinną kanapkę - bo przecież zawsze mama wtykała Ci je do buzi.
Jak byście się poczuli? Zażenowani? Zagubieni ?Sfrustrowani? No właśnie właśnie nie róbcie tego swojemu dziecku, nie ochronicie go w życiu przed wszystkim, nie wyręczycie we wszystkim, ale możecie nauczyć swoje pociechy samodzielności.

Ja jednak wolę być dla moich dzieci,  trzecią ręką, od czasu do czasu, niż plastikową protezą na stałe.