Zaufanie do 'rzeźnika' kontra matki przeczucie.

Ma prawie dwa i pół roku, teraz śpi i spoglądam na nią z niedowierzaniem. Nie wyobrażam sobie, że mogłoby jej nie być, że nie słyszałabym co rano cichutkiego "mamuńa", a jej ramionka nie mogły obejmować mojej szyi w uścisku na powitanie.
 I pewna myśl, nagle przebiega przez głowę, ból serce ściska, że może jakaś mama została tego pozbawiona, a przez złe zaufanie nigdy nie spojrzy w oczy swego dziecka....  byłam tego tak blisko.

Ta ciąża była inna. Inna bo kompletnie nie czułam, że kwitnie we mnie życie.Wizyta u lekarza rozwiała me złudzenia.
Zimny, lekko arogancki, mało delikatny - stwierdził sucho dziesiąty tydzień ciąży.
Kompletnie zwalił mnie z nóg.
Jak to dziesięć? Pomyślałam. Jak to możliwe? To co do mnie mówił, było kompletnie niezrozumiałe.
Nie uwierzyłam.
Po powrocie do domu, opadłam z sił. Miałam żal do siebie. Miliony myśli przebiegały po mej głowie, całe dziesięć tygodni z przerażeniem przebrnęłam wstecz. Ze łzami w oczach przypominałam sobie zdarzenia, które wywoływały we mnie mdłości. Miesiąc rodzinnych imprez , ostre zapalenie zatok i seria antybiotyków, przecież to musiało mieć jakiś wpływ....czemu nic nie czułam, czemu odpychałam myśl o ciąży zwalając winę na jakieś zachwianie hormonów?
Nie mogłam się pozbierać. Cieszyłam się, bo przecież właśnie tego chcieliśmy, ale strach, niepewność i dziwne przeczucie, że coś jest nie tak, nie opuszczały mojej głowy.

Jednak w miarę upływającego czasu, przy wsparciu męża zaczęłam się oswajać i tłumaczyć sobie, że ta ciąża jest "inna" , bo może to chłopiec i organizm inaczej reaguj. Jestem starsza i może lepiej znoszę burzę hormonów?. Każde tłumaczenie w tej sytuacji było dobre, aby pozbyć się poczucia winy.

 Przez kolejny miesiąc,  miałam jeszcze dwie wizyty u "pana  niemiłego", który z każdym kolejnym,bolesnym badaniem uświadamiał mnie, że ciąża rozwija się prawidłowo. Mówił fachowo i rzeczowo, wierzyłam  mu, przecież to ginekolog z wieloletnim doświadczeniem, tyle kobiet tu przychodzi.
Moje pytania i obawy, zbył i skwitował zdaniem.
- niech Pani sobie nie żartuje - każda ciąża przebiega inaczej , trzeba się cieszyć że mając trzydziechę na karku kolejną ciążę przechodzi Pani bezobjawowo.
Jego opryskliwy ton, zwalałam po prostu na taki sposób bycia.  Zlecił podstawowe badania i wyznaczył termin pierwszego usg.
-Wreszcie! pomyślałam zobaczymy maleństwo.
 Z racji JEGO urlopu, kolejna wizyta, wraz z badaniem ultrasonograficznym, wypadała za trzy tygodnie.
Wieczność.
 Żyłam tylko datą zapisaną w karcie ciąży, dudniła mi w głowie i śniła się po nocach.
Wytrwałam, mimo mdłości i bólów głowy, które zaczęły mnie niemiłosiernie męczyć,bardzo schudłam za co dostawałam permanentny opieprz od Pana M, który był przekonany że to przez stres.
Niestety na wizytę musiałam pojechać sama.
Leżałam w zaciemnionym, dusznym pokoju, na tej  pieprzonej leżance i czekałam . Czekałam z nadzieją , z autentycznym szczęściem, że zobaczę bijące serduszko i już całkiem wyraźne zarysy 15 tygodniowego cudu.

Nie doczekałam się.....

Cisza wypełniająca to ciasne pomieszczenie, była tak gęsta że z trudem łapałam oddech. Kompletnie nie pamiętam , czy lekarz w ogóle coś do mnie powiedział, chyba tylko skinął głową że mogę się ubrać. Wstał i wyszedł.......... ciszaaaaaaa, wibrująca, przeszywająca i wymowna, sparaliżowała mnie całkowicie.
Przerwała ją położna która przyszła mi pomóc, podała kubeczek wody, a ja nadal nie mogłam wydusić z siebie słowa. Przeszłam do gabinetu i znów czekałam.....

A on zaczął, jak gdyby nigdy nic.
- Ciąża jest zbyt mała, rozumie Pani co chce przez to powiedzieć?
Nie! Nie wiem, nie chce wiedzieć!! - pomyślałam, nadal nie mogąc nic wykrztusić.Miałam wrażenie że przestałam oddychać.
- Z badania wynika że to góra siódmy tydzień, widać akcję serca, ale płód się nie rozwija.
Jezu żyje !!! Żyje!!! Popłynęły mi łzy.
W mojej głowie nastąpiła szybka kalkulacja. Siedem tygodni, tak to możliwe, ja dopiero siedem tygodni temu zaszłam w ciąże. Wszytko zaczęło do siebie pasować.
Lekarz w tym czasie wyszedł ze mną do położnej, tłumacząc mi jakieś dziwne rzeczy.Nie docierało do mnie.
- Pani Agnieszko,proszę wyznaczyć pacjentce kolejny termin na usg. Za miesiąc sprawdzimy czy są jakieś zmiany, chociaż myślę że nie będzie to potrzebne.
Powtarzałam jak mantrę , tym razem już nagłos.
- ale to możliwe! Te siedem tygodni! To możliwe. Wlepiłam wzrok w kalendarz wiszący na ścianie.
Lekarz nie słuchając,albo kompletnie ignorując, zaczął  mi nakreślać możliwe scenariusze o poronieniu i konieczności wizyty w szpitalu, a na koniec dodał.
- A jeśli za miesiąc nic się nie zmieni to postanowimy co z "TYM" zrobić? Chyba że chce Pani wcześniej?
I nagle dostałam obuchem w głowę.
Z jakim "Tym"? I o czym on do mnie mówi!Kurwa!
 Adrenalina sięgnęła sufitu i byłam gotowa  GO zabić, gołymi rękoma, długopisem albo udusić sznurem od leżącego nieopodal telefonu.
Położna podała mi z dziwnym uśmiechem, kartkę z datą kolejnej wizyty a ja bez słowa. Wyszłam i jebnęłam drzwiami.Dosłownie nawet gdyby były obrotowe dokonałaby niemożliwego i pierdzielnęła nimi aż by huknęło.

Już tam nie wróciłam (a nie przepraszam wróciłam, ale to temat na historię o becikowym). Za prawie dwa miesiące dostałam się do mojej "dawnej" przychodni. Poszłam tam, już całkiem spokojna, wiedziałam, że wszystko będzie dobrze. Było.

Co byłoby gdybym mu uwierzyła?? Co gdyby nie przeczucie ?? I ilu młodym kobietom tacy "rzeźnicy" marnują marzenia??
....... nie wiem.

PS: Po urodzeniu Leny udowodniłam mu że się mylił, dalej brnął w swoją "prawdę". Wychodzi na to, że urodziłam dziecko w  terminie, czyli ciąża trwa 44/45 tygodni.

Ostatnio Potwora Wózkowa napisała świetny tekst , o swoim niewinnym zaufaniu do pewnej Pani ginekolog-położnik. Ja tego "swojego" z trudem nazwałam lekarzem.