Cichosza ....

Długo nie potrafiłam tego przyjąć do siebie.

 Za każdym razem, miałam tak silny atak paniki przed stratą, że struny głosowe zaciskały się z siłą mordercy dusiciela.

 Czułam, że już dawno powinnam to zrobić, ale odsuwałam to gdzieś z milionem  innych myśli, pomiędzy wyrzutami sumienia, z uporem maniaka ciągnąc za sobą coś co już dawno ciągnęło mnie tylko w dół.

Obudziłam się w zeszły czwartek i już wiedziałam. Rzadko zdarza mi się mieć tak silne poczucie że własnie tak powinno być. Zazwyczaj błądzę gdzieś na pograniczu niezdecydowania z obłędem. 

W życiu wszystko powinno dawać nam poczucie zarąbistej satysfakcji i prowadzić nas do pewnego celu. A gdy tak nie jest, nie ma sensu trzymać się tego kurczowo i wmawiać sobie, że tak musi być.

Zapomniałam ostatnimi czasami o tym co ważne, o tym, że pomiędzy obowiązkami a czasem dla siebie powinnam zachować zdrową równowagę.
 Porzuciłam wiele domowych "projektów" kosztem siedzenia przed komputerem i  pozornej pracy.
Bo muszę przyznać, że ostatnio większość czasu, przesiedziałam bezowocnie przed komputerem:
- w poszukiwaniu inspiracji, weny, pomocy w ogarnięciu myśli.
- przeglądając instagramy, portale, fejsbuczki, aby być niby na bieżąco.
- czytając miliony wpisów koleżanek po fachu , czasem kompletnie mnie nie interesujących tylko po to by wiedzieć co u nich.
I nagle ocknęłam się....muszę się od tego oderwać.
Wrócić do swojego życia, uporządkować swoją przestrzeń w realu. Zacząć robić to co zaplanowałam już dawno a tak naprawdę oszukiwałam samą siebie (i wszystkich w około), że nie mam na to czasu  (bo muszę) coś napisać, odpisać, przejrzeć, sprawdzić....itd.

Nic nie musiałam, to złe podejście do blogowania doprowadziło mnie właśnie tu, gdzie się obecnie znalazłam, czyli .... donikąd.

Nie mówię, że blogowanie nic mi nie dało i nie daje, byłabym ignorantką jakich mało.
To co wyciągnęłam z tych kilku lat prowadzenia bloga, jest dla mnie wspaniałym doświadczeniem. Nauczyłam się kilku nowych przydatnych rzeczy, poznałam setki nowych ludzi ( kilkoro mogę nawet nazwać przyjaciółmi i bratnimi duszami), odkryłam w sobie nowe umiejętności i pomogło w rozwoju osobistym.
I nie napiszę, że blogowanie "nie jest dla mnie"...bo czuję się w tym dobrze.
Jednak zatraciłam się w tym co "chcę" a "muszę"....zabrakło przejrzystości, pomysłu, systematyczności i cholera wie czego jeszcze...(sukcesu hehehe)

Nie, nie, nie kończę z blogowaniem  na dobre, myślę że wrócę, może jak odpocznę i wyłączę myślenie blogera i głos który ciągle gdzieś z tyłu woła ..."Znów nic nie napisałaś!" "MUSISZ coś napisać!!" "MUSISZ , MUSISZ ...." Jakby świat miałby się zawalić.

A tak serio, zawaliłam ja ....w domu brakuje mnie, moich pomysłów i mojej ręki. Zaniedbałam siebie, relacje z dziećmi ... z mężem.
Teraz nadrabiam ....wrócę jeśli poczuję, że jestem gotowa, że jestem przygotowana na równe rozłożenie serca i czasu.
Nie zostawię Was od tak, facebookowy profil  i instagram będzie naszym portem łączącym ....na razie tylko tam będę aktywna. Coś  jakby blog tylko na fb...bo wiem,  że tam jesteście aktywni i chcecie mieć ze mną nadal kontakt. (A może czasem w przypływie weny coś Wam naskrobię??)
Po prostu potrzebuje oddechu i dla samej siebie chwili bez internetowego napięcia i z końcem maja wcielę plan w życie.


Niesamowicie ciężko podjąć taką decyzję, bo ogrom czasu i pracy włożyłam w to miejsce..pisząc tan wpis siedzę z zaciśniętymi strunami głosowymi  i pewnie odchoruję to rozstanie. Ale wiem, że takie rozwiązanie może przynieść dobre "wiatry" i rozwieje to blogowe wzdęcie. hehe

Liczę że będziecie ze mną  i zrozumiecie ciszę tuuu i ciszę tam.